Charles Baudelaire Kwiaty zła Don Juan w piekle tłum. Antoni Lange

Kiedy Don Juan zstąpił ku brzegom pustkowi

Kocytu — i obola spłacił Charonowi,

Jakiś żebrak z źrenicą dumną i wyniosłą

Ramieniem swoim chciwym chwycił każde wiosło.

Pokazując otwarte suknie, nagie łona,

Pod czarnym się błękitem wiły niewiast grona

I, niby stado owiec, danych na ofiarę,

Długim jękiem swe krzywdy wspominały stare.

Sganarella ze śmiechem żądał swej zapłaty,

A wszystkim, co błądzili przez te śmierci światy,

Don Luiz pokazywał drżeniem swojej dłoni

Syna, który urągał jego siwej skroni.

Elwira — wiotka, czysta, piękna w swej żałobie,

Małżonka i kochanka wraz — w jednej osobie,

Zdała się go o uśmiech prosić ostateczny,

Gdzie promieniał wdzięk pierwszej jej przysięgi wiecznej.

Wyprostowany — zbrojny — jakiś mąż z kamienia

Przecinał podziemnego ciemną głąb strumienia:

Lecz bohater — na szabli oparty zuchwale,

Nie widział nic — spokojnie patrząc w czarne fale.